Έως και λίγα χρόνια πριν, οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν αφορούσαν παρά θέματα υγείας. Σήμερα, όμως, το ιατρικό νυστέρι βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ… και μάλιστα κατόπιν δικής μας επιλογής. Παρότι τέτοιες επεμβάσεις γίνονται για πολλές συνεχόμενες δεκαετίες, ανέκαθεν συνοδευόντουσαν από την κοινωνική επίκριση, μιας και ήταν ενάντια του φυσικού. Το οποίο φυσικό πρέπει να είναι πάντα και σε όλους αρεστό… Σωστά;

Σίγουρα τα ΜΜΕ και τα δίκτυα δικτύωσης κατάφεραν να ρίξουν το τοίχος αυτό τόσο των ταμπού, όσο και της φοβίας μιας τέτοιας επέμβασης, η οποία σήμερα αποτελεί ρουτίνα. Με το πέρας του χρόνου, τόσο άνθρωποι από το διεθνή χώρο του θεάματος, αλλά και οι influencers πλέον εγκωμιάζουν τις παρεμβάσεις που οδηγούν σε μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό μας. Και το όχημα για μια καλύτερη έκδοση του εαυτού μας- ή καλύτερα μια πιο αρεστή σε εμάς έκδοση του «εγώ»- δεν είναι άλλο από την πλαστική επέμβαση.

Η τελευταία τουλάχιστον δεκαετία φαίνεται ως ο λυτρωτής και ο προστάτης των ελευθεριών. Είτε πρόκειται περί σεξουαλικότητας είτε ρατσισμού, αλλά πόσο μάλλον όταν τίθεται ζήτημα προσωπικής εμφάνισης και έκφρασης, το δικαίωμα του καθενός είναι πασίδηλο και ρητώς μη καταπατούμενο με τον οποιοδήποτε τρόπο. Η κοινωνική, αυτή, θαλπωρή αποπνέει λοιπόν την αίσθηση ασφάλειας και τον εμπιστοσύνη για τις κοσμικές αλλαγές, οι οποίες άλλωστε πληθαίνουν μέρα με τη μέρα!

Βέβαια και η νοοτροπία του σύγχρονου κόσμου -με αργά βήματα -προωθεί και επικροτεί τις κοσμικές επεμβάσεις. Όλα στηρίζονται στην αυτοπεποίθηση και την εικόνα που θέλει να προβάλλει ο καθένας στην κοινωνία.

Το κοινωνικό αυτό άγχος, όμως, προϋποθέτει αφενός να γνωρίσουμε ενδότερα τον εαυτό μας -όχι μόνο εξωτερικά- και να διευκρινίσουμε τι θέλουμε πρώτιστα εμείς να αντικρίζουμε στον καθρέπτη και ύστερα κάποιος τρίτος σε εμάς. Μας επιτρέπει να γνωρίζουμε τόσο τα «δυνατά» σημεία, όσο και αυτά που θα ευχόμασταν να είχαμε κληρονομήσει ίσως λίγο διαφορετικά. Μας προτρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα φαινόμασταν ίσως χωρίς εκείνο και το άλλο, με αυτό λίγο διαφορετικό.

Μας κάνει και ερωτευόμαστε την ιδανική εκδοχή του εαυτού μας. Αλαζονικά, εξυψωνόμαστε στα ίδια μας τα μάτια, πριν κιόλας σκεφτούμε ότι απαιτείται το ενδιάμεσο στάδιο της επέμβασης. Μα πλέον το τελευταίο φαντάζει ελάχιστο.

Στη σκυταλοδρομία αυτή των κοσμικών επεμβάσεων δε θα μπορούσε να μη συνεπικουρεί και η αλματώδης τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη. Μέχρι πρότινος, όπως και κάθε άλλη χειρουργική επέμβαση, απαιτούσαν πολυήμερη ανάρρωση, συνηθέστερα ύστερα από νάρκωση, ενώ το ποσοστό επιτυχίας μπορεί να μην ήταν τόσο υψηλό συγκριτικά με τις επιπλοκές, ούτε να μπορούσε να ανταπεξέλθει τις προσδοκίες του -εν προκειμένω- πελάτη.

Δεδομένα που σίγουρα κάποιος/α θα λάμβανε υπόψιν πριν καν σκεφτεί να προβεί στην οποιαδήποτε πλαστική επέμβαση. Αντίθετα, σήμερα και ειδικότερα στο εξωτερικό, οι κοσμικές επεμβάσεις μπορεί και να υπερτερούν αριθμητικά άλλων. Και όχι άδικα.

Σήμερα τέτοιες επεμβάσεις πραγματοποιούνται ταχύτατα, με σχεδόν ανεπαίσθητη ανάρρωση και με ελάχιστες εάν όχι μηδενικές πιθανότητες επιπλοκών. Και όλα αυτά οφείλονται τόσο στα υπερσύγχρονα μέσα, αλλά συνάμα και στην εμπειρία και την τεχνογνωσία των ιατρών, οι οποίοι πλέον «ζωγραφίζουν» μία νέα έκδοση του πελάτη-έργου και μάλιστα στον ίδιο «καμβά».

Το συμπέρασμα, λοιπόν, δεν είναι ότι οι πλαστικές επεμβάσεις πληθαίνουν ή είναι πιο προσιτές από ποτέ. Αυτό είναι δεδομένο. Με μια πιο προσεκτική και ουσιώδη επισκόπηση της κατάστασης καταλήγουμε πως ο σύγχρονος άνθρωπος αρχίζει και κλείνει τ’ αυτιά του στις σειρήνες των ταμπού της κοινωνίας. Στρέφεται προς τον εαυτό του και τον απασχολεί περισσότερο η αυτοεκτίμηση και η αγάπη στο ειδώλιο του καθρέπτη που αντικρίζει κάθε πρωί, παρά τα στερεότυπα.

Σίγουρα πιο εγωκεντρικό, οι πλαστικές επεμβάσεις είναι μια μόνο και όχι η μοναδική λύση για μια καλύτερη ατομική εικόνα, αρκεί όμως να μη γίνεται αυτοσκοπός σε σημείο που το δημιουργός δεν αναγνωρίζει πλέον το αυθεντικό, το πραγματικό, το γνήσιο έργο πάνω στον καμβά της σύγχυσης και της αλαζονείας.